مقایسه تأثیر دو ترکیب آلومینیمی همراه با dna واکسن حاوی ژن راپتری پروتئین ۱ توکسوپلاسما گوندیی سویه rh به‏منظور ایمنی‏زایی و سنجش میزان بقا در مقابل عفونت توکسوپلاسمایی در مدل حیوانی

هدف: توکسوپلاسموزیس یک بیماری انگلی شایع در سراسر دنیا است که می‏تواند منجر به عوارض شدید در انسان و حیوان شود. تاکنون انواع مختلفی از dna واکسن‏ها که حاوی یک یا چند آنتی‏ژن این انگل بوده علیه آن مورد آزمایش قرار گرفته است که برخی از آن‏ها مقاومت نسبی ایجاد نمودند. در این مطالعه dna واکسن حاوی ژن راپتری پروتئین 1 توکسوپلاسما گوندیی به همراه آلومینیم فسفات و آلوم به‏عنوان آدجوانت معدنی استفاده شد و تأثیر آن مقایسه شد. مواد و روش‏ها: گروه‏های مختلف موش‏های balb/c به تنهایی با پلاسمید بیانی حاوی راپتری پروتئین 1 (pcrop1) یا همراه با آلومینیم فسفات و آلوم ایمنی‏زایی شده و سپس شاخص‏های ایمنولوژیک شامل تکثیر لنفوسیت‏های طحالی، سایتوکین‏ها، آنتی‏بادی‏ها و میزان بقا در این موش‏ها اندازه‏گیری و مقایسه شد. نتایج: در گروهی که dna واکسن حاوی راپتری پروتئین 1 توکسوپلاسما همراه با آلوم تجویز شده بود، پاسخ ایمنی هومورال و سلولی (نوع th1) قوی‏تر از گروهی بود که همین dna واکسن را همراه با آلومینیم فسفات دریافت کرده بود. ولی در گروهی که dna واکسن حاوی راپتری پروتئین 1 توکسوپلاسما به تنهایی تجویز شده بود، پاسخ‏های ایمنی از هر دو گروه مذکور بالاتر بود. بعد از چالش موش‏ها، میزان بقا در گروه‏هایی که dna واکسن مذکور را همراه با آلوم یا به تنهایی دریافت نموده بودند به‏طور معنی‏دار افزایش یافت ولی میزان بقا در گروهی که همین dna واکسن را همراه با آلومینیم فسفات دریافت نموده بود، افزایش چشمگیری نشان نداد (05/0p≤) نتیجه‏گیری: نتایج بررسی حاضر نشان داد که آلوم و آلومینیم فسفات توانایی بالقوه برای افزایش تأثیر dna واکسن حاوی ژن راپتری پروتئین 1 توکسوپلاسما گونده‏ای را ندارد.